Een bijzondere en waardevolle ervaring

Toen ik een jaar geleden begon met vrijwilligerswerk in Hospice Atardi, dacht ik dat ik wel wist waar ik aan begon: een plek waar veel verdriet zou zijn en waar mensen afscheid kwamen nemen, maar wat ik aantrof was compleet anders. Ik vond de hospice heel huiselijk vol met warmte, gelach en leven. Hier zijn de gasten geen patiënten; het zijn mensen met rijke verhalen, liefde en een stille waardigheid. Ze zijn hier niet om te wachten, maar om te leven in de tijd die hen rest.

Een gast die mij diep raakte, was mevrouw Martina. Terminale kanker was bij haar gediagnosticeerd. Ze accepteerde haar lot met zoveel gratie en moed dat ze iedereen om haar heen inspireerde. De kalmte waarmee ze haar lot onder ogen zag, was niet alleen een bewijs van haar moed, maar ook van haar diepe innerlijke vrede. Het was alsof ze vrede had gesloten met het lot en ze was klaar voor haar laatste reis.

Ik herinner me mijn eerste dagen met haar. Toen ik haar van haar rolstoel naar haar bed hielp, struikelde ik. Ik worstelde om haar te ondersteunen en in paniek riep ik de verpleegster. Ik voelde me beschaamd en ongeschikt voor de taak. Maar mevrouw Martina stelde me gerust met haar zachte glimlach. "Het is oké, lieverd, je bent aan het leren," zei ze zachtjes, haar stem vol geduld. De verpleegster kwam en begeleidde me. We hebben het samen gedaan. Er was geen frustratie, geen ongeduld - alleen vriendelijkheid en begrip van mevrouw Martina en de verpleegster. De verpleegster hielp me begrijpen dat het oké is om fouten te maken, zolang je het maar blijft proberen.

Op een middag nam ik mevrouw Martina mee naar de tuin in haar rolstoel. Het was een heldere dag en de bloemen stonden in volle bloei. We zaten daar, omringd door de prachtige bloemen en hoorden en het zachte geritsel van de bladeren. We hadden een gesprek - een echt goed gesprek. Ze sprak over haar leven; de wensen die ze nog had, over dingen waar ze spijt van had en over haar prestaties. Ze vertelde dit met een helderheid en eerlijkheid die me betoverde.

Ik had nog nooit zo'n gesprek meegemaakt. Terwijl ik luisterde, besefte ik hoe zeldzaam het was om zo'n intiem moment met iemand te delen. Ik wist niet dat het mogelijk was om zo'n diepe band te hebben met iemand die ik maar twee keer had ontmoet. We spraken over de dingen die ze anders had willen doen en de dingen waar ze trots op was.

Ze zei dat ze spijt had dat ze niet meer tijd voor zichzelf had genomen, niet meer had gereisd, niet meer had gedurfd. "Maar ja," voegde ze toe, "wie heeft er nou geen spijt?" Ik voelde die dag een overweldigend gevoel van dankbaarheid. Ik was dankbaar dat mevrouw Martina haar verhaal deelde, dat ze me haar herinneringen toevertrouwde en dat ze me liet zien dat er zelfs al is de dood zo dichtbij, dan er nog zoveel te leven is. Het was een voorrecht om daar te zitten, haar hand vast te houden en haar lasten en geluk te delen.

Mevrouw Martina sprak met trots over het werk dat ze vroeger deed. Ze hield ervan om mensen te helpen ontspannen en troost te vinden, iets wat ze zelfs in haar laatste dagen bleef doen, gewoon door haar aanwezigheid. Maar wat ze nog meer koesterde dan haar werk waren kinderen - vooral haar kleinkinderen. Haar gezicht lichtte op wanneer ze over hen sprak en haar stem was gevuld met liefde en vreugde.

Een paar dagen voordat mevrouw Martina overleed, kwam een ​​groep kinderen van de plaatselijke kerk voor haar zingen. Ik was er niet bij om het te zien, maar ik hoorde van de verpleegster hoe mevrouw Martina in bed lag, zachtjes glimlachend terwijl de stemmen van de kinderen haar kamer vulden. Ik kon het me levendig voorstellen - de warmte van het moment, de muziek die haar opvrolijkte op een manier wat geen enkel medicijn ooit zou kunnen. Het troostte me om te weten dat mevrouw Martina, die zo veel van kinderen hield, in die laatste vredige dagen omringd was door hun onschuld en vriendelijkheid.

Vrijwilligerswerk doen in Hospice Atardi is een van de meest bijzondere ervaringen van mijn leven geweest. Het is niet altijd gemakkelijk; ik heb fouten gemaakt, voel me overweldigd en vraag me soms af of ik een verschil maak. Maar mevrouw Martina leerde me dat perfectie niet nodig is - wat telt is je aanwezigheid en je vriendelijkheid. Net al het zoals zingen van de kinderen, een eenvoudig geschenk van liefde, een verschil kan maken. En ik hoop dat het verhaal van mevrouw Martina meer mensen inspireert om vrijwilligerswerk te doen. Je hoeft niet alle antwoorden te hebben of perfect te zijn. Je hoeft er alleen maar te zijn, bereid te zijn om te luisteren, te helpen en deel te nemen aan de reis van degenen die hun laatste dagen met gratie beleven. Want uiteindelijk gaat het niet om afscheid nemen. Het gaat erom deel uit te maken van iemands laatste hoofdstuk, hen een beetje meer vrede, een beetje meer vreugde en veel liefde te bieden. Het gaat erom te accepteren, zoals mevrouw Martina deed, hoe het leven zich ontvouwt en schoonheid te vinden in elke draad van het lot.

Opmerking: de naam van mevrouw Martina en enkele details zijn gewijzigd om haar privacy te beschermen.